Τι είναι το ΣΥΝΘΕΤΟ ΤΡΑΥΜΑ  (C-PTSD)

Σύνθετο Τραύμα ή αλλιώς Σύνθετη Μετατραυματική Διαταραχή, είναι η πολυεπίπεδη ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΚΗ ΤΡΑΥΜΑΤΙΚΗ Α Ν Τ Ι Δ Ρ Α Σ Η του οργανισμού μας, στη ΒΡΑΧΥΧΡΟΝΙΑ ΕΚΘΕΣΗ σε υπερβολικό στρες που έχει προκληθεί από ΑΛΛΕΠΑΛΗΛΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΤΡΑΥΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ. Αυτές οι εμπειρίες προκύπτουν από γεγονότα που συνταράσσουν ένα παιδί σε βαθμό που το νευρικό του σύστημα κατακλύζεται, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ανταποκριθεί σε φυσικές, εξελικτικές ανάγκες. Η διαταραχή αυτή είναι συχνά αρκετά μεγάλη ώστε να προκαλέσει μακροχρόνιες αλλαγές στη δομή του εγκεφάλου του. Αντίξοες παιδικές εμπειρίες που μπορεί να οδηγήσουν σε πολύπλοκο τραύμα περιλαμβάνουν: παραμέληση, προγεννητικό τραύμα, σωματική, σεξουαλική ή συναισθηματική κακοποίηση.
Οι κακοποιητικές εμπειρίες, παγώνουν στον χρόνο που βιώθηκε το τραύμα και κατά τη διάρκεια της μετέπειτα ενήλικης ζωής καθιστούν τον άνθρωπο συγκλονισμένο, αβοήθητο, απομονωμένο και ακινητοποιημένο σε σωματικό, κοινωνικό, επαγγελματικό και διαπροσωπικό επίπεδο.
Οι νευροεπιστημονικές έρευνες δείχνουν ότι όταν έχουμε βιώσει επαναληπτικά τραυματικά γεγονότα, ο εγκέφαλος μας υφίσταται επιζήμιες αλλαγές στη δομή του, με αποτέλεσμα να διακυβεύονται οι ακόλουθες λειτουργίες: Αυτογνωσία, Εκτελεστική Λειτουργία, Συναισθηματική Ρύθμιση, Ορθολογική, Εννοιολογική και Γλωσσική Επεξεργασία.
Οι τραυματικές μνήμες του παρελθόντος αποτυπώνονται σε αρχέγονες περιοχές του εγκεφάλου ενώ ο νεοφλοιός, ο πύργος ελέγχου του εγκεφάλου, βγαίνει «εκτός λειτουργίας». Τότε ενεργοποιούνται τα ενστικτώδη τμήματα του εγκεφάλου μας: Το Λιμπικό Σύστημα που είναι η έδρα των συναισθημάτων, μαζί με το Εγκεφαλικό Στέλεχος που ρυθμίζει τις ζωτικές μας λειτουργίες. Εκεί βρίσκονται οι πανάρχαιοι τρόποι αντιμετώπισης του κινδύνου, που είναι η Φυγή, το Πάγωμα η Πάλη και η Υποταγή. Όταν αυτές οι περιοχές παραμένουν συνεχώς ενεργοποιημένες χωρίς τη βοήθεια του εξελιγμένου νεοφλοιου, το σύστημα μας χάνει την ισορροπία του. Όταν βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση, ο άγρυπνος εσωτερικός μας κόσμος μοιάζει σαν μια αίθουσα θεάτρου που ενεργοποιείται συνεχώς το σύστημα συναγερμού με κάθε ασήμαντη αφορμή, προειδοποιώντας μας για έναν κίνδυνο που δεν υπάρχει. Ο οργανισμός μας οδηγείται σε χρόνια υπερδιέγερση. Ως αποτέλεσμα, τα άτομα με σύνθετο τραύμα δεν αισθάνονται ασφαλή. Στον πυρήνα της ύπαρξής τους υπάρχει μια βαθιά έλλειψη εμπιστοσύνης στον κόσμο. Βλέπουν το περιβάλλον ως συνεχώς απειλητικό. Η διαστρεβλωμένη αυτή αίσθηση, επηρεάζει την εσωτερική εικόνα και κατανόηση του εαυτού, καθώς και το νόημα που δίνουμε στα εξωτερικά ερεθίσματα, χωρίς να έχουμε την ικανότητα διαχώρισης της εμπειρίας μας στο παρόν από την παρελθοντική τραυματική εμπειρία, αφού οι αισθήσεις της τραυματικής μνήμης επαναλαμβάνονται υποσυνείδητα ξανά και ξανά μέσω του ευαισθητοποιημένου νευρικού συστήματος.
Τραύμα δεν είναι μια επίπονη ιστορία που αφηγούμαστε για κάτι που συνέβη στο παρελθόν. Είναι το σημερινό αποτύπωμα αυτού του παρελθοντικού πόνου, της φρίκης και του φόβου που ζει μέσα στους ανθρώπους, βιωμένο στο εδώ και τώρα σαν να ήταν τότε.
Κατά συνέπεια, το άτομο κατακλύζεται συχνά από συναισθήματα ακατανόητου και καταιγιστικού τρόμου, οργής, συντριπτικής ντροπής και βαθιάς θλίψης. Συναισθήματα που συνήθως δεν επικοινωνούνται, διότι υπάρχει ο φόβος του κοινωνικού στίγματος. Γεγονός που καθιστά το άτομο μόνο και αβοήθητο, σε έναν ατελείωτο, αδιαχείριστο πόνο.